-
1.
wydłużona część ciała wyrastająca z dolnego odcinka kręgosłupa niektórych zwierząt -
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Świat zwierząt
budowa i funkcjonowanie organizmów zwierzęcych -
synonimy: chwost
-
- biały, czarny; cętkowany; długi, gruby, krótki, wielki; puszysty; podwinięty, sterczący, zadarty; obcięty; koci, lisi, psi, rybi ogon
- ogon zwierzęcia; jaszczurki, konia, kota, krowy, lisa, myszy, psa, szczura, węża, wiewiórki
- ogon i boki, ogon i głowa, ogon i grzbiet, ogon i grzywa, ogon i łapy, ogon i łeb, ogon i nogi, ogon i pysk, ogon i sierść, ogon i szyja, ogon i uszy, ogon i włosy, ogon i zęby
- koniec, koniuszek, nasada; długość ogona
- ogon unosi się, wystaje
- podnieść/podnosić; podkulić/podkulać ogon
- machać, machnąć, merdać, zamerdać; wymachiwać; kręcić; bić, uderzyć/uderzać, walić; poruszać ogonem
- złapać za ogon
-
Teraz trzeba sprawdzić CPN. Tam mały czarny kundelek merda ogonem. Zna policjantów.
źródło: NKJP: Anna Skibniewska: Szukać zadymiarza, Wieści Podwarszawskie, nr 31, 2002-08-04
Ojczyzną tych zwierząt są Szetlandy - skaliste wyspy położone na zachód od Norwegii. Koniki mają zwykle bujne grzywy, ogony i szczotki pęcinowe.
źródło: NKJP: (PS): Szetlandy: sympatyczne i przyjazne, Dziennik Polski, 2005-07-16
W dawnej Polsce z pełną powagą twierdzono, że ogon bobra, zwierzęcia na poły wodnego, płaski, łopatowaty i pozbawiony sierści, śmiało można zaliczyć do ryb, nie do mięs.
źródło: NKJP: Gdy nadchodził post, Dziennik Polski, 2003-02-28
Najbardziej kolorowy jest sam ogon węża, na którym występują wyraźne, duże plamy pomarańczowoczerwone. Poszczególne boa dusiciele różnią się natężeniem kolorów, ale i kompozycją barw.
źródło: NKJP: Hanna Jurczak-Gucwińska: Zwierzęta w moim domu, 1997
Suche jaszczurki zadarłszy ogony przebiegały szarozieloną smugą po kamieniach.
źródło: NKJP: Wojciech Żukrowski: Kamienne tablice, 1994
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. ogon
ogony
D. ogona
ogonów
C. ogonowi
ogonom
B. ogon
ogony
N. ogonem
ogonami
Ms. ogonie
ogonach
W. ogonie
ogony
-
+ ogon + CZEGO -
zach. psł. *ogonъ
Forma prasłowiańska jest rzeczownikiem odczasownikowym od przedrostkowego *o(b)goniti sę 'opędzić się (np. od owadów)', pochodnego od psł. *goniti 'poganiać, popędzać zwierzę lub stado, pędzić przed sobą; biec za kimś, za czymś, by go złapać; ścigać'; pierwotne znaczenie formy to zapewne 'oganianie się, opędzanie się (od much, gzów)', stąd 'to, czym się zwierzę ogania, opędza' (Bor); zob. gonić