ogon i boki, ogon i głowa, ogon i grzbiet, ogon i grzywa, ogon i łapy, ogon i łeb, ogon i nogi, ogon i pysk, ogon i sierść, ogon i szyja, ogon i uszy, ogon i włosy, ogon i zęby
Teraz trzeba sprawdzić CPN. Tam mały czarny kundelek merda ogonem. Zna policjantów.
źródło: NKJP: Anna Skibniewska: Szukać zadymiarza, Wieści Podwarszawskie, nr 31, 2002-08-04
Ojczyzną tych zwierząt są Szetlandy - skaliste wyspy położone na zachód od Norwegii. Koniki mają zwykle bujne grzywy, ogony i szczotki pęcinowe.
źródło: NKJP: (PS): Szetlandy: sympatyczne i przyjazne, Dziennik Polski, 2005-07-16
W dawnej Polsce z pełną powagą twierdzono, że ogon bobra, zwierzęcia na poły wodnego, płaski, łopatowaty i pozbawiony sierści, śmiało można zaliczyć do ryb, nie do mięs.
źródło: NKJP: Gdy nadchodził post, Dziennik Polski, 2003-02-28
Najbardziej kolorowy jest sam ogon węża, na którym występują wyraźne, duże plamy pomarańczowoczerwone. Poszczególne boa dusiciele różnią się natężeniem kolorów, ale i kompozycją barw.
źródło: NKJP: Hanna Jurczak-Gucwińska: Zwierzęta w moim domu, 1997
Suche jaszczurki zadarłszy ogony przebiegały szarozieloną smugą po kamieniach.
źródło: NKJP: Wojciech Żukrowski: Kamienne tablice, 1994
Forma prasłowiańska jest rzeczownikiem odczasownikowym od przedrostkowego *o(b)goniti sę 'opędzić się (np. od owadów)', pochodnego od psł. *goniti 'poganiać, popędzać zwierzę lub stado, pędzić przed sobą; biec za kimś, za czymś, by go złapać; ścigać'; pierwotne znaczenie formy to zapewne 'oganianie się, opędzanie się (od much, gzów)', stąd 'to, czym się zwierzę ogania, opędza' (Bor); zob. gonić
