wprawić się - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

nabrać w czymś wprawy i doświadczenia

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

synonimy:

wdrożyć się
zaprawić się

	Z potrzeby wprawił się w złodziejskim fachu i potrafił kląć jak stary urka. źródło: NKJP: Jerzy Krzysztoń: Wielbłąd na stepie, 1978
	Zapisał się do wypożyczalni na Lesznie. Brał Karola Maya, żeby się wprawić w czytaniu. źródło: NKJP: Igor Newerly: Pamiątka z Celulozy, 1952
	Ręce wprawiły się do ruszania łopatą i tylko rumieńce bladły coraz bardziej i coraz luźniejsze stawały się pasiaste sukienki. źródło: NKJP: Wanda Półtawska: I boję się snów, 2009
	- Co zrobisz ze starym, tato? Sprzedasz? - Chyba na złom - roześmiał się. - Nie, nawet nie na złom. Najpierw mama wprawi się na nim, zanim oddam jej nowy. Ty już dobrze jeździsz. źródło: NKJP: Ewa Przybylska: Dotyk motyla, 1994
	- Człowiek tak się wprawił przez te wszystkie lata, że nie trzeba teraz doglądać urządzeń. Wystarczy tylko posłuchać, jak pracują, i już się wie, czy wszystko jest w porządku. źródło: NKJP: Ksawery Kunikowski: Młynarz z dziada pradziada, Express Ilustrowany, 2003-08-23

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wprawiłem się +(e)m się wprawił	wprawiłam się +(e)m się wprawiła	wprawiłom się +(e)m się wprawiło	wprawiliśmy się +(e)śmy się wprawili	wprawiłyśmy się +(e)śmy się wprawiły
2 os.	wprawiłeś się +(e)ś się wprawił	wprawiłaś się +(e)ś się wprawiła	wprawiłoś się +(e)ś się wprawiło	wprawiliście się +(e)ście się wprawili	wprawiłyście się +(e)ście się wprawiły
3 os.	wprawił się	wprawiła się	wprawiło się	wprawili się	wprawiły się

bezosobnik: wprawiono się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wprawmy się
2 os.	wpraw się	wprawcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wprawiłbym się bym się wprawił	wprawiłabym się bym się wprawiła	wprawiłobym się bym się wprawiło	wprawilibyśmy się byśmy się wprawili	wprawiłybyśmy się byśmy się wprawiły
2 os.	wprawiłbyś się byś się wprawił	wprawiłabyś się byś się wprawiła	wprawiłobyś się byś się wprawiło	wprawilibyście się byście się wprawili	wprawiłybyście się byście się wprawiły
3 os.	wprawiłby się by się wprawił	wprawiłaby się by się wprawiła	wprawiłoby się by się wprawiło	wprawiliby się by się wprawili	wprawiłyby się by się wprawiły

bezosobnik: wprawiono by się

bezokolicznik: wprawić się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: wprawiwszy się

gerundium: wprawienie się

odpowiednik aspektowy: wprawiać się

+

wprawić się

+

(w CZYM | do CZEGO)

Zob. prawić