Ogólna teoria względności sformułowana przez Einsteina w 1915 roku jest z całą pewnością najpiękniejszą klasyczną teorią fizyczną. Opiera się ona na niezwykle prostej i łatwej do zaakceptowania zasadzie: równania fizyki powinny we wszystkich układach odniesienia (czyli dla wszystkich obserwatorów) wyglądać tak samo.
źródło: NKJP: Krzysztof Meissner: Klasyczna teoria pola, 2002
Przejście od układu odniesienia związanego z układem laboratorium (w którym wykonujemy pomiary) do innego układu, poruszającego się względem laboratorium, opisuje transformacja Lorentza. Dla naszych rozważań szczególnie ważny jest układ odniesienia związany ze środkiem masy układu rozważanych cząstek.
źródło: NKJP: Ewa Skrzypczak, Zygmunt Szafliński: Wstęp do fizyki jądra atomowego i cząstek elementarnych: wykłady, 1993
Rozważał w niej problem, jak wyglądają prawa fizyki dla obserwatora poruszającego się ruchem jednostajnym prostoliniowym. Takie układy odniesienia będące względem siebie w spoczynku lub poruszające się ruchem o stałej prędkości po linii prostej nazywamy układami inercjalnymi.
źródło: NKJP: Adam Strzałkowski: O siłach rządzących światem: rzecz o podstawowych oddziaływaniach – grawitacyjnych, elektromagnetycznych, silnych i słabych, 1996
Jeżeli początek układu odniesienia wybierzemy w taki sposób jak na rysunku 2.1, to w kierunku osi x układu odniesienia ciało porusza się ruchem jednostajnym, w kierunku osi y ruchem jednostajnie zmiennym.
źródło: NKJP: Maciej Zawacki: Fizyka. Rozwiązywanie zadań w Excelu. Ćwiczenia praktyczne, 2002