bomba I - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

specjalnie przygotowany materiał wybuchowy, którego eksplozja ma spowodować duże straty materialne bądź ofiary w ludziach

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Wojsko i wojna

broń

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Prawo i łamanie prawa

przestępstwa

potężna; amatorska bomba; bomba ukryta, umieszczona gdzieś
bomby terrorystów
bomba z zapalnikiem; z gwoździami
bomba w meczecie; w autobusie, w pociągu, w samolocie, w samochodzie
zapalnik; budowa, konstrukcja; detonacja, wybuch; odłamek; ofiary bomby
bomba eksplodowała, wybuchła; rozerwała kogoś/coś
podłożyć; detonować, zdetonować; rozbroić bombę; podkładać, rzucać; rozbrajać bomby

	Szejk [...] przewodził wolontariuszom niemal do końca wojny, gdy bomba podrzucona w jego samochodzie przez nieznanych zabójców rozerwała go na strzępy. źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Modlitwa o deszcz, 2002
	Kiedy funkcjonariusze zaczęli legitymować pasażerów, siedzący w tylnej części pojazdu terrorysta zdetonował bombę. źródło: NKJP: Omer Anati: Bomba w taksówce, Dziennik Polski, 2001-03-02
	Strach pomyśleć, ile mogłoby być ofiar lub rannych, gdyby bomba wybuchła. źródło: NKJP: R.Nadaj: Bomba na poczcie, Tygodnik Ciechanowski, 2003-06-15
	Porywacz twierdził, że jest uzbrojony w granat, ale niewykluczone, że był to blef, podobnie jak pogróżka o dziesięciu bombach umieszczonych w różnych punktach Norwegii. źródło: NKJP: Piotr Cegielski: Bośniacki krzyk o pokój, Gazeta Wyborcza, 1994-11-04
	Zarzucano mi, że za pośrednictwem swoich ludzi groziłem bombą, a nawet podłożyłem ją pod siedzibę redakcji rzeszowskiej ˝Gazety Wyborczej˝. źródło: NKJP: Sprawozdanie stenograficzne z obrad Sejmu RP z dnia 13.09.1996

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

fr. bombe

z wł. bomba 'pocisk zapalający'