-
1.
książk. o tym, o czym mowa, nadawca mówi coś, dzięki czemu odbiorca wie, jeśli do tej pory nie wiedział, że to, co wcześniej zostało o tym, o czym mowa, powiedziane, jest prawdą -
komentarz przyrematyczny
-
- wszakoż
- rzadziej wszakże
-
wykładnik wnioskowania
-
Baczcie uważniej na krewnych, kupcze Biberveldt, bo sami wszak wiecie, jesteście odpowiedzialni.
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Miecz przeznaczenia, 1992
Czas pocałunków usta w usta, wszak niewinnych i bez skutków ubocznych, skrócił się obecnie, jak się zdaje, na rzecz seksu konkretnego, w którym skutki uboczne niweluje już piguła.
źródło: NKJP: Barbara Pietkiewicz: Dotknij do żywego, Polityka, 2001-12-22
A jak się okazuje, rodzina jej będzie z obu stron obciążona skłonnością do chorób umysłowych. Wszak śród Ostrzeńskich był też wariat, niejaki Jacuś.
źródło: NKJP: Maria Dąbrowska: Noce i dnie, 1982
Reynevan, prawdę rzekłszy, nigdy w życiu nie był nad morzem, a korabie widywał wyłącznie na obrazkach, nie wątpił wszakoż, że tak właśnie, nie inaczej, muszą one się kołysać.
źródło: NKJP:
-
część mowy: partykuła
podklasa: uzasadniająca
-
wszak _ ograniczenia zakresu użycia:nie: Cz. t. rozk.szyk: zmienny: neutralna antepozycja
obligatoryjny poprzedzający kontekst -
psł. *vьchakъ
Wyraz polski kontynuuje zróżnicowaną wskutek 3 palatalizacji postać zach.psł. *vьšakъ ‘każdy, wszelki, wszystek’ (wobec wsch. i płd.psł. *vьsakъ).
Od psł. *vьchъ 'wszystek, cały' z przyrostkiem *-akъ.
Forma podstawowa zaimka niezachowana w polszczyźnie. Ślady form zależnych utrzymane w skostniałych wyrażeniach, np. po wsze czasy.