aforystyczność

Literackość, którą dziś się bagatelizuje (bo w świetle jupiterów stawia się pozaliterackie walory i używa literatury do rozmaitych transakcji pozaliterackich). Czy proza będzie ciążyła do epickości czy do aforystyczności? Oba te bieguny będą obecne, a pomiędzy nimi rozleje się proza środka.

źródło: NKJP: Marek Zaleski: Literatura, Polityka, 2005

Wydaje się, że poszukiwanie prawdy doprowadziło Krynickiego prawie na skraj milczenia. Nie tylko swe wiersze dzisiejsze doprowadził do niesłychanie skondensowanej aforystyczności, ale i wiersze dawne w jego twórczości podlegają stałej „oczyszczającej” obróbce.

źródło: NKJP: Alina Brodzka, Lidia Burska (red.): Sporne sprawy polskiej literatury współczesnej, 1998

Księga charakteryzuje się znaczną fragmentarycznością i aforystycznością, jest zbiorem wypowiedzi nieuporządkowanych, a często wzajemnie sprzecznych.

źródło: NKJP: Internet

Królewna Kallidike odpowiada dwuwierszem, którego aforystyczność skłania do tłumaczenia go z rymem, i tak uczyniłem w „Podstępach przebiegłego Tytana”.

źródło: NKJP: Zygmunt Kubiak: Mitologia Greków i Rzymian, 2008

[...] plastyczne subtelności tamtego seansu, jego narracyjna delikatność, puchowość wręcz, jego nienachalna mądrość, lekkość aktorska i rytmiczna, jego aforystyczność wreszcie - na planecie teatru, powiedzmy sobie, baśniowego, były czymś na podobieństwo wzorca metra.

źródło: NKJP: Gdzie dziś mieszkają?, Dziennik Polski, 2003-06-18