cecha rzeczowników, którym nie da się przypisać - na podstawie kryteriów stosowanych w danej gramatyce - rodzaju męskiego ani żeńskiego, charakteryzująca także formy i końcówki przymiotników, czasowników, liczebników albo niektórych zaimków, łączących się z tymi rzeczownikami
Noty o użyciu
Używane jako termin językoznawczy i różnie definiowane w zależności od założeń teoretycznych danego opisu języka.
Kwalifikacja tematyczna
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język
Połączenia
rzeczownik; słowo, wyraz; forma rodzaju nijakiego
Cytaty
[...] dlaczego tylu Polaków tworzy postać rodzaju nijakiego (to) rożno, choć utrwaloną tradycję ma męski (ten) rożen i tylko on znajduje się w słownikach?
źródło: NKJP: Jan Miodek: ROZMYŚLAJCIE NAD MOWĄ, Wiedza i Życie nr 8, 2000
Także tylko od czasowników z pełnym paradygmatem osobowym można derywować (wyprowadzać) tzw. formy nieosobowe, w których osobowy sprawca pozostaje w ukryciu. Są to: - formy zakończone sufiksami -no/-to, np: zjedzono, wypito - formy z się, np.: mówi się, zbudowało się - specjalne formy zbieżne z trzecią sobą liczby poj. rodzaju nijakiego typu zabiło (go), złamało (mu nogę).
źródło: NKJP: Alicja Nagórko: Zarys gramatyki języka polskiego,1996
Mam listę polskich liczebników nieokreślonych, czyli tego, co wymaga rzeczownika w dopełniaczu i czasownika w rodzaju nijakim.
źródło: NKJP: Internet
W okresie międzywojennym utrwaliła się forma współczesna w postaci rodzaju męskiego Mieścin. Historycznie bowiem, jak pokazują wyżej przytoczone zapisy, nazwa miała rodzaj nijaki: Mieścino lub (rzadko) rodzaj żeński: Mieścina wskutek utożsamienia jej brzmienia z rzeczownikiem mieścina.
źródło: NKJP: Edward Breza: Nazywa się... Mieścin, Dziennik Tczewski, 1999-03-26